Sagte, gloeiende lig het haar omvou

Haar hare goud gekleur

Haar vel wasig gewas

Daardie eerste keer.

Sy was ‘n engel

In ‘n engel-kleed

Om haar kon ek my gedagtes eindeloos verstrengel

Haar intensief ontleed:

Haar oë was die blou saffier

wat ek haar nooit sou kon bied

Haar spierwit rok was pure swier,

Haar stem ‘n tower-lied

Haar sagte glimlag het opeens

die werklikheid herroep

toe sy my groet

waar ek versteen gestaan het op haar stoep.

Die raaiselagtige uitdrukking in haar oë

het my hart beklem,

ek het teruggerem,

gehoop sy sien nie die skeur in my baadjie-mou nie,

gebid sy weet nie alreeds sy kan my nie vertrou nie,

gedroom ek was anders.

Of kon sy vir my kyk en sien wat nie is nie,

wat ek het en nie het nie en wat ek sal wees?

Maar in haar oë kon ek niks anders lees

as die dinge wat my wêreld verbyster,

wat my argeloos seermaak en teister:

verwarring en hartseer en vrees.