Baie geluk aan Bibi.
Lees meer oor haar oorwinning, asook die twee naaswenners hier: http://www.beeld.com/Boeke/OnlangsVerskyn/Bibi-Slippers-wenner-van-eerste-NB-Kortverhaalwedstryd-20120914
Lees haar wen-storie “Ikoon” in Nuwe Stories, verkrygbaar in boekwinkels landwyd.
Al die Nuwe Stories-skrywers vertel vir Bibi Slippers so ietsie van hulself en hul stories.
Lees graag my onderhoud hier:
http://www.litnet.co.za/Article/nuwe-stories-onderhoud-christina-van-deventer
Lees meer oor die ander skrywers hier:
http://www.litnet.co.za/Article/nuwe-stories-ontmoet-die-skrywers
Geniet!!
Dit is nou tyd om na jou naaste boekwinkel te haas en Nuwe Stories, waarin my kortverhaal “Onder die brug” opgeneem is, aan te koop.
Lees meer oor hierdie opwindende kortverhaal bundel op die uitgewer se webwerf: http://www.nb.co.za/Books/12506
Langs ‘n boom in ‘n bos skuil ‘n wolf met ‘n hoed.
Sy jas is geskeur en verblyk.
Hy droom hy kry kos en ‘n mandjie vol goed
en dan sien hy hoe sý vir hom kyk.
“Moenie hardloop of skree nie” Hy kan nie nou oortree nie
dink die wolf as hy na haar toe stap,
maar sy glimlag en fluister: “Wat’s jou naam, wolf? Ek luister.”
en dan antwoord hy: sy naam is Jap.
“Ek is Rooikappie” sê sy, en eers sit sy, dan lê sy,
want haar paadjie is nou maar eers half,
maar die wolf vra waar gaan sy en sy antwoord “Gans-kontrei”
en vertel van haar ouma se kalf.
Nou is wolf opgewonde, want daars skape en honde
en daar’s beeste en hoenders en graan.
So hy groet vir Rooikappie met ‘n outydse grappie
sodat hy na haar ouma kan gaan.
Eers spring hy oor die heining en bewerk die verdwyning
van die hoenders en skape en graan
en dan sien hy die ouma in ‘n skanse beswyming
waar sy uitgepaas lê in die laan.
Hy stap nader en nader na waar kraaie vergader
om te sien of sy dood is of slaap.
Sy is doodstil en wasbleek, so wolf stap effens nader,
maar dan gee die ou vrou ‘n groot gaap!
Wolf is seker sy’s dronk, of het verstik aan ‘n stronk
of selfs dat sy haarself so ooreet het,
want die reuk wat daar sweef en aan haar klere vaskleef
laat hom onthou wat hy lankal vergeet het.
Van die tyd toe hy klein was, nog voor hy ge-”train” was
om self sy ou kossies te vang.
Toe sy ma nog gejag het, en mense verag het,
in daai dae was hulle nog bang.
En die sagte ou vleisies van die kinders en meisies
het sy tone laat krul van genot
en toe skielik onthou hy, van die oumas se vuisies
op dáárdie vleis was hy versot!
Toe verslind hy die ouvrou sonder enige berou
sodat daar net ou bene oor was.
Dis net toe dat hy hoor hoe Rooikappie kan toor
met ‘n liedjie oor Haasdas se Nuuskas.
Die fyn kind met die kappie en ‘n wip in haar stappie
het voor om die huis aangekom
met ‘n mandjie vol kaas, brood en melk van die plaas
en ‘n kersfees-rooi-angelier-blom.
“Hallo Ouma!” roep sy en klim die trappies op stoep toe
sonder dat sy ooit oplet daars fout,
maar ou wolf haas hom in, aan haar steur hy hom min,
want sy maag voel nou skielik benoud.
Weereens roep sy die ouvrou en ewe getrou
stap sy om na die agterste deur
en dis toe dat sy oplet, na die bene en spekvet
en die uiters onaardige geur.
Nou was Rooikappie woedend en die wolf niksvermoedend
toe sy daardie ou groot-byl gaan haal.
Sy’t haar kappie verwyder met moorddadige ywer
en vir wolf in die huis uitgehaal.
Agterna het sy eers al die hare en vlees
in ‘n sak gegooi om te verbrand,
maar wraak het haar verraai, verdriet in haar gesaai
en wolf het in die groot pot beland.
Baie stories is daar oor wolf en sy gevare,
maar min mense weet iets van haar.
Daardie oulike kind met die kappie en lint
en die byl wat nooit stof kan opgaar.
Hasie en Klasie klink ‘n glasie
en praat oor hul lekker dag
van muisies paai en stokkiesdraai
en hoe hul wortels jag.
Maar dan gebeur ‘n vreeslike ding
en Hasie-hoogmoed skrik en hy spring
as die skoot hier langs hom klap,
want iemand het vir Klasie geskiet
en hy’t net daar dood-omgekap.
Hasie kyk eers links en dan regs
en bespied die hele vallei
en dan spits hy sy ore en neus en stert
en maak dat hy vinnig sy ry kry,
Want bang vir die dood is Hasie, doodbang
en hy het lankal geweet
dat hy hom nie sommer so sal laat vang;
vir die dood is hy altyd gereed.
Eers worstel hy met wroeggevoelens
omdat hy Klasie moes agterlaat,
maar namate die tyd verbysleep
begin hy vergeet van sy maat.
Nou is Hasie oud en alleen
en dink hy weereens terug
aan die dag toe dit net skote wou reën
en hy voel weer effe verlig,
want na Klasie se dood het dinge verander
en hy’t sy streke laat staan.
Hy’t vir Konyntjie getrou, daar by die Koljander
onder die sneeu-wit maan.
Daar was kinders en kinders en kinders en kinders,
maar steeds kon hy net nie vergeet
van die dae van sy jeug saam met Klasie, sy pel
en dat iemand vir Klasie wou eet.
Tot eendag toe hy graag daardie dae wou herleef
en hy weereens ‘n glasie wou skink,
maar toe loop dinge sowaar ‘n tweede keer skeef
en in die dam het Konyntjie verdrink.
Daarna kon ou Hasie net nooit weer herstel.
Ja, hy’s nou van sy sinne beroof.
Hy verbeel hom hy “brekfis” saam met Klasie, sy pel
en aan Konyntjie is hy steeds verloof.
So gaan die dae om, sy hare word wit,
want die ouderdom haal hom nou in.
Al wat ou Hasie wil doen is net sit
en tob oor die heel begin:
toe hy jonk was, en fiks, en gesond en gelukkig
toe die lewe nog voor hom uitstrek
en hy dink weer aan Klasie, Konyntjie, Katryntjie
en besef die hele lot het al gevrek.
Sodat net hy wat Mal-Hasie-Hoogmoed is
oor is van die hele spul
en sy hart maak weer draaie, soos al die ou paaie
waarlangs hy die dood kon verkul.
Maar ou Hasie het altyd geweet die dag kom
wat die dood hom opeens sal inhaal,
‘n dag wanneer hy nie so gelukkig sal wees
Om onder die kap van die sekel uit te nael.
En net toe dit hom tref dat hy almal oorleef het
oor jare en jare heen
toe hoor hy die veerligte voetstappe van verdriet
en die geween van die ou slypsteen.
Hy spring op en nael soos hy altyd maar maak,
maar die dood het hom ingewag
en so het dit gebeur dat die son eindelik gesak het
oor Hasie se laaste dag.
By die begrafnis het al die diere vergader,
maar meeste was nie daar vir hóm.
Om te sien of dit waar is oor Hasie se einde,
het almal maar daarheen gekom.
Net Klein-Hasie-Wipstert van Kort-Haas was oor
uit die Hoogmoed familielyn,
maar raai nou wie onmoet daar vir Klein-Hasie?
Waaragtig dis Klasie-Konyn!
En so is dit dat die noodlot toe weer
van voor af die lot bepaal
vir nog ‘n Hasie en nog ‘n Klasie
om ‘n leeftyd se skuld te betaal.
Sagte, gloeiende lig het haar omvou
Haar hare goud gekleur
Haar vel wasig gewas
Daardie eerste keer.
Sy was ‘n engel
In ‘n engel-kleed
Om haar kon ek my gedagtes eindeloos verstrengel
Haar intensief ontleed:
Haar oë was die blou saffier
wat ek haar nooit sou kon bied
Haar spierwit rok was pure swier,
Haar stem ‘n tower-lied
Haar sagte glimlag het opeens
die werklikheid herroep
toe sy my groet
waar ek versteen gestaan het op haar stoep.
Die raaiselagtige uitdrukking in haar oë
het my hart beklem,
ek het teruggerem,
gehoop sy sien nie die skeur in my baadjie-mou nie,
gebid sy weet nie alreeds sy kan my nie vertrou nie,
gedroom ek was anders.
Of kon sy vir my kyk en sien wat nie is nie,
wat ek het en nie het nie en wat ek sal wees?
Maar in haar oë kon ek niks anders lees
as die dinge wat my wêreld verbyster,
wat my argeloos seermaak en teister:
verwarring en hartseer en vrees.
Ek het hierdie boekie geskryf vir ‘n kreatiewe skryfwerk projek toe ek nege jaar oud was.
[book id=’ 2′ popup=’1′ text=’Klik hier om die boek te lees (popup)’ /]
As jy liewers die lêer wil aflaai, klik dan hier.
Published by: Penguin Books Ltd.
ISBN: 978-0-7232-5805-6
For anyone who grew up loving tales of Peter Rabbit and Benjamin Rabbit, this is a great and immensely personal keepsake of Beatrix’s life and career. You discover some interesting facts about Beatrix in the book, but also about the circumstances that lead to her writing and publishing one of the most beloved childrens’ stories of all time. I love the set up of the book, it contains photos, notes that come in real envelopes and drawings and paintings created by Beatrix herself. It also tells of her hardships and the ways in which she overcame those hardhips, both in her personal life and professionally. At the very end of the journal there is also a very nice surprize for ardent booklovers. Definitely worth your time. It’s a quick read, but a lasting experience, and suitable for the whole family (from 6 years and up).
For more info check out www.peterrabbit.com
The top dogs in my life.
After literally weeks of waiting for a fence to be completed outside our house our two Siberian Husky puppies premiered their new “playpen” yesterday. They were like cows coming out for the first time in spring and joy radiated off them like gamma waves. Needless to say I was the last thing on their minds, so I made my escape and concentrated on work for some hours. Round about five, just as the sun was setting, great cries of agony woke me from a reverie and there they were, standing at the gate of the fence, begging to be let out of the pouring rain resulting from a rather heavy (and scary) thunderstorm. My heart melted then and, as any mother (or guardian) of four-month old babies would do, I let them back into what had thus far been their sanctuary: the garage. I have to admit it was rather ironic that Þór (Thunder) and Óðinn (Fury) should be afraid of thunder and lightning.
Now might be a good time to mention, for those of you who are not familiar with this breed of dog, that they get bored extremely easily and have a lot, and I mean A LOT of energy to expend, so the garage was obviously only ever going to be a temporary solution, especially given the fact that they are very destructive at heart. Ever since they moved in, the garage has literally gone to the dogs!
Today, they were let back into their new, larger and outdoors enclosure of well over two hundred square meters and again the afternoon went into running and playing enthusiastically. But alas, as the sun started to set Þór and Óðinn cried, seeking the familiar shelter of the garage.
“Ignore them” my husband said, rightfully so because we are hoping to have the use of our garage back after having gone through the cost of installing a fence for them.
It’s hard to ignore the cries of Huskies. They sound like baby wolves and, if you would believe it, they actually have tears running from their bright blue eyes. Nonetheless, advised by many to not allow our first canines to manipulate us, we dogged it and soon enough their whimpering died down.
After two hours and when it had been raining thoroughly for at least half that time, I could no longer ignore the fact that they were outside in the cold and wet while we were enjoying the lovely bright heat that modern electricity affords us. So it was that we went out to make sure the little ones are not dying of cold out there. My husband was about to leave through the back door when I suggested he instead used the garage which, I thought, ought to be the drier route.
He opened the door to the garage and exclaimed loudly. I was short on his heels and soon found out what had been responsible for his surprise.
There in the front of the garage, next to the open door, lay two huskies, all cuddled up together on their blankets, looking up at us lazily and rather blatantly, as if to ask “what kind of parents would leave their children out in the rain?”. Þór rolled over and stretched out, practically demanding a session of vigorous scratching, and all the while I could only think “what if they had run off? They’d be miles away by now!”.
We checked the fence: no holes, not dug or otherwise. The only explanation is that they could have (possibly) pushed under the gate, but as wet and muddy as it is out there in the rain, as white and dry are the soft bellies on our dogs. It seems in this case we’ll have to let sleeping dogs lie because, at least according to Þór and Óðinn, it’s really a dog’s life out there!